Ik kuier deur ’t bos, d’r is gien meanse te sien wat is het hier stille, det maag ik graag lien.
Mar weinig hej neudig, ja aj hier mar bint umdet ’t oe in Dalfsen zo baessend goed zint.
Ie roekt hier de aekkers, het vee en het grus fietsend langs möll’ns, de boezeroen hej lös.
Hier stund mien wiege, hier gruui’n ik op en hier woont mien meens’n, zie blieft in mien kop.
Wi-j ligt an de Vechte, in ’t weeld’rige grus. Wij praot over vrogger en dan kom ie pas lös.
Het broesende water, ’t giet aait mar vedan.
Het zin machies mooi det ik zegg’n kan det ik een Dalfsenaar bin.

Ik loop door het bos en ik kijk om me heen. Wat is het hier mooi, zoveel rust zo sereen.
Nooit gedacht dat het zo eenvoudig kon zijn, want hier in mijn dorp is het leven pas fijn.
Je ruikt hier de akkers, het vee en het gras. Fietsend langs molens en wuivend gewas.
Hier ben ik geboren, blij dat ik hier leef. Want hier wonen mensen, waar ik zo om geef.
We liggen aan de Vecht in het dauw natte gras. Praten over vroeger, over ‘hoe het ooit was…’
Het stromende water, natuurlijke kracht.
Het is mooi dat ik zeggen kan, dat ik een Dalfsenaar ben.

~Dalfsen mijn liefste.

Ik wilde iets maken wat dichtbij mijzelf lag. Al 19 jaar woon ik in Dalfsen.
De Vecht, de brug, de muziekvereniging, vrienden, familie en de mooie natuur.
In Dalfsen ben ik thuis.

Ik heb hiervoor een kast gemaakt waarbij meer werk zat in de planken dan in de kast.
De kast is gemaakt van eikenhout en in de planken liggen zelfgemaakte kleistukken, gebakken en ongebakken uit de Vecht.
Ik heb deze klei zelf gezocht, gezeefd en gebakken. In de plank ligt ook glas. Op de bovenste en onderste plank is het wapen van Dalfsen te zien en op de middelste plank de manier waarop de Vecht stroomt bij Dalfsen.